Κατ αρχάς να λέμε και κανένα καλαμπούρι να περνάει η ώρα. Και σ αυτό η φιλοκυβερνητική ρητορική δεν τσιγκουνεύεται. Από όλα έχει ο μπαξές.
Πχ η διακίνηση της πληροφορίας ότι ο φοβερός και τρομερός γκουρού της φαιάς προπαγάνδας Γκρίνμπεργκ -που βρήκε στην Αθήνα τον μήνα που τρέφει τους εννιά και δεν ξεκολλάει- βεβαίωσε τον πελάτη του Κυριάκο Μητσοτάκη ότι πάει για αυτοδυναμία – με 40%. Σιγά το νέο. Μα μας τα είπαν ήδη ο Φαναράς με τον Γεράκη.
Το ρεπερτόριο της μπάντας Kyriakosandfrieds, επεκτείνεται και σε επιθέσεις στη Δικαιοσύνη . Αν τους πάρουμε τοις μετρητοίς το Δικαστικό Συμβούλιο του Αρείου Πάγου που αποφάνθηκε για το σκάνδαλο Νοβάρτις, είναι για τα μπάζα. Η εισαγγελέας του Ειδικού Δικαστηρίου που πρότεινε την απαλλαγή όσων έχουν παραπεμφθεί χωρίς καν κατηγορητήριο, δεν ξέρει τι της γίνεται. Οι δικαστές που αθώωσαν τον Κρέτσο πρέπει να εξοστρακιστούν.
- Advertisement -
Ανώτατο στάδιο του Νεομητσοτακισμού είναι η καταρράκωση της Δικαιοσύνης, όταν κρίνει χωρίς δεσμεύσεις. Μήπως να τους έδιναν στον Άδωνι να τους «γδάρει»;
Ωραία τα καλαμπούρια, αλλά κάποιος να εξηγήσει στον απερχόμενο Πρωθυπουργό ότι στις επικείμενες εκλογές είναι – εκ των πραγμάτων – απολογούμενος. Οφείλει αφενός να δώσει εξηγήσεις για τη χρήση της εντολής που πήρε το 2019 και αφετέρου να παρουσιάσει γιατί πρέπει να τον ξαναψηφίσουν τα θύματά του.
Μέχρι στιγμής το μόνο επιχείρημα που προβάλει δεν πείθει ούτε τον Σκέρτσο: «Τον Τσίπρα θα πιστέψουν η εμένα;». Προφανώς τον Τσίπρα, αλλά μην του το πείτε.
Το ξέρει άλλωστε ο Γκρίνμπεργκ και αντί να εστιάζει στον Μητσοτάκη την καμπάνια που στήνει, προσπαθεί να φορτίσει αρνητικά τον αντίπαλο του. Μόνο που στις εκλογές πρωτίστως κρίνεται η παρούσα κυβέρνηση, όχι η αντιπολίτευση.
Οι επικοινωνιολόγοι του απερχόμενου Πρωθυπουργού το γνωρίζουν και γι αυτό προσπαθούν να …αλλάξουν εκλογές. Το βάζουν να μιλάει για το 2015! Με επιχειρήματα- ο Θεός να τα κάνει- που έχουν ήδη καταρρεύσει. Παρ ότι βάζει πλάτη και – αδιόρθωτος- ο Ανδρουλάκης με την ομάδα του από το ΠΑΣΟΚ.
Το πρώτο είναι πως ο Τσίπρας το 2015 δεν συνέχισε την πολιτική του Σαμαρά, αλλά άρχισε νέα διαπραγμάτευση με τη τρόικα. Δεν τους περνάει από το μυαλό ότι αν οι πολίτες ήθελαν να συνεχιστεί η πολιτική του Σαμαρά, θα κρατούσαν στην κυβέρνηση τον Σαμαρά.
Κάθε πρωθυπουργός που σέβεται το εαυτό του δεσμεύεται από την εντολή που πήρε και επιχειρεί να κάνει αυτό ακριβώς που υποσχέθηκε προεκλογικά. Εν προκειμένω ο Τσίπρας άρχισε διαπραγματεύσεις για την έξοδο από το Μνημόνιο. Γι αυτό τον ψήφισαν…
Μπορεί να καταλογίσει κανείς πολλά – αρνητικά -στον ΣΥΡΙΖΑ εκείνης της εποχής, με τον Βαρουφάκη και τον Λαφαζάνη στην κυβέρνηση ή την Κωνσταντοπούλου στη Βουλή.
Αλλά ο Τσίπρας, ως φορέας της λαϊκής εντολής ήταν υποχρεωμένος να κάνει αυτό που υποσχέθηκε- όπως κάνουν οι έντιμοι πολιτικοί. Για τα υπόλοιπα μπορούμε να συζητάμε για χρόνια.
Το δεύτερο επιχείρημα είναι η σύμπραξη με τον Καμμένο -για τον οποίο ο Ανδρουλάκης επιμένει ότι προέρχεται από την ακροδεξιά. Κάποιος να του εξηγήσει: ο ίδιος ο Καμένος ως πολιτικός έχει πολλά στην καμπούρα του, αλλά βουλευτής της ΝΔ, οπαδός του πατρός Μητσοτάκη και υπουργός του Καραμανλή ήταν.
Άλλοι προέρχονται από την ακροδεξιά και μ αυτούς μια χαρά συγκυβέρνησαν ο Βενιζέλος με τον Λοβέρδο, χωρίς να ενοχληθεί ο Ανδρουλάκης. Εκτός αν δεν ξέρει ότι ο ΛΑΟΣ ήταν κόμμα της ακροδεξιάς. Και ότι μαζί του το ΠΑΣΟΚ αμάρτησε δύο φορές: μια με τον Παπανδρέου και μια με τον Βενιζέλο.
Επί της ουσίας, ουδείς ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ αποδέχθηκε τον Καμμένο. Αλλά κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει ότι ο Τσίπρας είχε δυο επιλογές. Η μία ήταν να πάει αμέσως σε νέες εκλογές και να πάρει , όπως ήταν σίγουρο -τις εφτά έδρες που του έλλειπαν- και με το παραπάνω.
Αν το έκανε όμως, η χώρα θα κατέρρεε αμέσως. Επειδή πλην του χαλκά του Μνημονίου που της πέρασε ο Παπανδρέου, ο Σαμαράς, που συνέχισε, δεν άφησε ούτε ευρώ στα ταμεία. Τι θα πρότειναν άραγε στον Τσίπρα οι επικριτές του αν τους ρωτούσε;
Ενδεχομένως να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ της Γεννηματά, ή με το Ποτάμι και του Θεοδωράκη– αντί να δεχθεί τον Καμμένο.
Εδώ η κουτοπονηριά πιάνει ταβάνι. Πώς ένα κόμμα με καθαρές αντιμνημονιακές θέσεις, που επικράτησαν στις εκλογές, θα μπορούσε μετεκλογικά να συνεργαστεί με δυο μικρότερα κόμματα, που είχαν ήδη κάνει το Μνημόνιο ευαγγέλιό τους; Για να μην αναφερθούμε στην εξάρτησή τους από τη διαπλοκή…
Ο Καμένος δεν ανέτρεψε την κυβέρνηση και ο Τσίπρας παρά τις δυσκολίες που βρήκε μπροστά του – και τις αδυναμίες στο κόμμα και τις κυβερνήσεις του-πέτυχε το στόχο: έβγαλε την Ελλάδα από το Μνημόνιο.
Την πήρε δέσμια και καταχρεωμένη και την παρέδωσε χωρίς τρόικα, με γεμάτα ταμεία, ρυθμισμένο χρέος και λυμένα προβλήματα δεκαετιών: από το Μακεδονικό μέχρι το …τηλεοπτικό.
Το τρίτο επιχείρημα του ντουέτου Μητσοτάκης -Ανδρουλάκης είναι το σουξέ τους: Το Δημοψήφισμα και κυρίως η διαχείριση του αποτελέσματος. Η υποκρισία σε όλο το μεγαλείο της.
Η προσφυγή σε Δημοψήφισμα ηταν πράξη συνταγματικά έγκυρη και πολιτικά αναγκαία . Στο σημείο που είχε φτάσει η άνιση, διαπραγμάτευση το μόνο στο οποίο μπορούσε να υπολογίζει η ελληνική κυβέρνηση ήταν η βούληση του ελληνικού λαού απέναντι στον εκβιασμό της τρόικας.
Αυτή η βούληση όπως αποτυπώθηκε στο 63% δεν ήταν εντολή για έξοδο από την Ευρωζώνη, όπως καταλόγισαν- ηλιθίως ο Βαρουφάκης και ανέντιμα ο Μητσοτάκης- μιλώντας για κολοτούμπα.
Η ιστορία θα γράψει ότι ήταν από τις πιο σημαντικές αποφάσεις του Τσίπρα. Το δημοψήφισμα έπαιξε το ρόλο που επρόκειτο να παίξει: ενίσχυσε την ελληνική θέση ,στη διαμόρφωση του τρίτου Μνημονίου. Το οποίο ο Τσίπρας έθεσε στην κρίση του ελληνικού λαού και δικαιώθηκε.
Γιατί δεν ρωτάνε τον Γ. Παπανδρέου που οδήγησε τη χώρα στο πρώτο μνημόνιο χωρίς να έχει λαϊκή εντολή, ή τον Σαμαρά που έσκισε τα αντι μνημονιακά «Ζάππεια» και έγινε μνημονιακός, με υπογραφή;
Αυτή η επιχειρηματολογία με την οποία ο Μητσοτάκης και οι εταίροι του, οδεύουν προς τις κάλπες πέραν του ότι είναι βλακώδης είναι και ξεπερασμένη. Αντί για το μέλλον επιστρέφουν στο παρελθόν.
Προσπαθούν να εκτρέψουν τη συζήτηση, για την προοπτική της χώρας ακόμη και χαρακτηρίζοντας… αντιθεσμική την αποχώρηση από τις ψηφοφορίες στη Βουλή- αφού ο Μητσοτάκης δεν επιτρέπει ανεξάρτητη έρευνα για τις υποκλοπές.
Από πότε η εφαρμογή του Συντάγματος και του Κανονισμού της Βουλής είναι ολίσθημα; Η αποχώρηση εκτός από δικαίωμα, είναι πράξη υψηλού συμβολισμού, απέναντι σε μια κυβέρνηση που αυθαιρετεί.
Ο μόνος που δεν μπορεί να μιλάει γι αυτό το θέμα είναι ο Μητσοτάκης που απέδρασε από τη Βουλή σε … ζωντανή μετάδοση. Όπως δραπετεύει από τώρα και από την άμεσα προεκλογική αντιπαράθεση με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ- για να αποφασίσουν οι πολίτες ποιον πρέπει να πιστέψουν και ποιόν όχι.
ΠΟΛΙΤΙΚΗ Read More
