Με τον Τοντ Χέινς συναντηθήκαμε στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν και συζητήσαμε με αφορμή τη νέα του ταινία, με τίτλο “May/December“, με την Τζούλιαν Μουρ και τη Νάταλι Πόρτμαν, που βγαίνει αυτήν την εβδομάδα στους ελληνικούς κινηματογράφους.
Εμπνευσμένη χαλαρά από την ιστορία της Mary Kay Letourneau, η νέα ταινία του Todd Haynes εξετάζει τον γάμο μεταξύ της Gracie (Julianne Moore) και του Joe (Charles Melton), οι οποίοι ξεκίνησαν για πρώτη φορά μια σεξουαλική σχέση όταν η πρώτη ήταν στα 30 της και ο δεύτερος στην έβδομη τάξη του δημοτικού. Δεκαετίες μετά την ταραγμένη ένωσή τους, μια ηθοποιός που πρόκειται να υποδυθεί την Gracie σε μια ταινία, η Elizabeth (Natalie Portman), φτάνει στο σπίτι τους στη μικρή πόλη, με την ελπίδα να τους παρακολουθήσει πριν από την παραγωγή. Η παρουσία της ξεκινά μια διεστραμμένη, καταστροφική, σκοτεινά αστεία αναμέτρηση για όσα έμειναν αναπάντητα σε αυτό το σπίτι για δεκαετίες. Όπως επικοινωνεί η οπτική γλώσσα του Haynes, δεν υπάρχει πλέον περιθώριο να κρυφτούν από τον εαυτό τους.
Συνέντευξη στον Αλέξανδρο Ρωμανό Λιζάρδο
–Για ακόμα μια φορά στη νέα σας ταινία, τα ανείπωτα είναι αυτά που έχουν περισσότερο ενδιαφέρον…
- Advertisement -
-Είναι πολύ ωραίο το κοπλιμέντο σας. Θα απέφευγα να έβαζα όλους τους γυναικείους χαρακτήρες που έχω σκηνοθετήσει σε μια κατηγορία [αλλά αυτό είναι ένα κοινό γνώρισμα]. Αυτή η ταινία, [το “May December”], διαφέρει ως προς το θέμα των γυναικείων επιθυμιών καθοδηγώντας τις συνθήκες της ιστορίας, τόσο το παρελθόν όσο και το παρόν. Και αυτό δεν συμβαίνει συνήθως στις ταινίες μου. Αυτό δεν συμβαίνει και στην πραγματική ζωή. Συμβάλλει σε όλα τα είδη δύσκολων ερωτημάτων σχετικά με το πώς νιώθεις για το κόστος αυτής της επιθυμίας που εκδηλώνεται [στις ηρωίδες]. Κάπως έτσι θα το συνόψιζα.
-Ζούμε στην εποχή του μιμητισμού, που όλοι θέλουν να γίνουν σαν κάποιο άλλο, θεωρείτε ότι είναι κατανοητό ή έστω ερμηνεύσιμο για ποιο λόγο η πιστή αντιγραφή κυριαρχεί της όποιας πρωτοτυπίας;
-Σίγουρα δεν είμαι σε θέση να σχολιάσω ευρέως τον βαμπιρισμό πέραν του συγκεκριμένου διλήμματος μιας ηθοποιού που έχει μια συγκεκριμένη ατζέντα σε αυτό το θέμα. Πρέπει να ενσαρκώσει και να κατανοήσει έναν άλλο πολύ συγκεκριμένο άνθρωπο. […] Αυτό είναι κάτι που η Gracie προσπαθεί να επιβάλει στην Elizabeth. Πάει οπωσδήποτε προς μία κατεύθυνση. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν άλλοι τύποι συναρραγών περιέργειας. [Υπάρχει] το κομμάτι της κίνησης, η επιθυμία να ξεχωρίσεις από τον άλλον. Αλλά πραγματικά, ήταν και οι ταινίες [που με επηρέασαν] και είναι δύσκολο να μην αναφερθείς, για παράδειγμα, στο “Persona”. Είναι το κλασικό κείμενο δύο γυναικών που καθρεφτίζονται μεταξύ τους, μια εκ των οποίων είναι ηθοποιός και τα έχει παρατήσει. Και σε αυτήν την περίπτωση, είναι αντίστροφο. Κάποιο πρόβλημα πρέπει να λυθεί, αλλά αυτό ήταν κατά κάποιον τρόπο το αφετηριακό μου σημείο.
-Η ταινία σας έχει μια εκλεκτική συγγένεια με το «Όλα για την Εύα». Συμφωνείτε;
-Δε με βρίσκει ιδιαίτερα σύμφωνο αυτή η παρατήρηση. Είναι όμως ένα σχόλιο που με κολακεύει.
–Θεωρώ ότι συνδέεται μέσω των ιστοριών που εμπνέονται και προκύπτουν από τα ταμπλόιντ.
-Νομίζω ότι η αναφορά σας, αντίθετα με τις ιστορίες της εγκληματικότητας που είναι συνηθισμένα θέματα των ταμπλόιντ και άλλων φυλλάδων, διαφέρουν πολύ στο μυαλό μου από ιστορίες σχετικά με εκπληκτικούς καλλιτέχνες, ερμηνευτές, τραγουδιστές, καλλιτέχνες. Είναι η πρώτη φορά που αντιμετωπίζω πραγματικά ένα θέμα που εμπνέεται από μια ιστορία του ταμπλόιντ, και δεν ξέρω αν ακριβώς είναι το ίδιο ένστικτο που οδηγεί τους ανθρώπους από το ένα στο άλλο.
-Για ποιο λόγο κατά τη γνώμη σας ο κόσμος θέλει να βλέπει ταινίες που βασίζονται σε γνωστές προσωπικότητες της δημοφιλούς κουλτούρας;
-Αυτά είναι θέματα που έχω εξερευνήσει σε ταινίες που έχω κάνει πριν [αλλά και ταινίες που θα ακολουθήσουν]. Νομίζω ότι όταν αγαπάς τη μουσική κάποιου, όπως τη μουσική της Peggy Lee [σ.σ. θα είναι το θέμα της επόμενης ταινίας του] ή του David Bowie [ήταν ένας από τους “ανυπόγραφους” ήρωες του velvet Goldmine] ή του Bob Dylan [ήταν ο κεντρικός χαρακτήρας του “I am not There”], σε κάνει να θες να μάθεις περισσότερα για το πώς και από πού προέρχεται αυτή η μουσική και αυτή η τέχνη, και τι έκανε αυτό το άτομο. Από ποια μικρά κομμάτια [της ζωής τους] μπορούμε να καταλάβουμε ποιοι ήταν, τον χαρακτήρα τους, τη σχέση τους με την τέχνη τους και την εποχή τους. Αυτά τα στοιχεία χρωματίζουν και συμπληρώνουν την ήδη υπάρχουσα επιθυμία που έχουμε για αυτούς τους καλλιτέχνες.
-Μια από τις επόμενες ταινίες σας, θέλει τον Χοακίν Φίνιξ να υποδύεται μια σημαντική προσωπικότητα της ιστορίας των ομοφυλόφιλων της δεκαετίας του ‘30. Σχεδόν 100 χρόνια αργότερα, θεωρείτε ότι η κινηματογραφική τέχνη έχει βάλει το λιθαράκι της στην αποδοχή της LGBTQ+ κοινότητας;
-Είναι λίγο δύσκολο να αντιμετωπίσεις σοβαρά ένα τόσο σοβαρό θέμα σε ένα πολύ σύντομο απόσπασμα συνέντευξης. Αυτά είναι πραγματικά ενδιαφέροντα ερωτήματα, που απαιτούν περισσότερο χρόνο και σκέψη. Πώς πρέπει να απεικονίζεται η ομοφυλοφιλία στις ταινίες είναι, φυσικά, μια μακρά και πολύπλοκη ιστορία. Αλλά είναι μια ιστορία που παραλληλίζεται με τον τρόπο που απεικονίζεται ο φυλετικός χαρακτήρας στις ταινίες. Οι ομοφυλόφιλοι και οι Αφροαμερικανοί χαρακτήρες συνήθως χλευάζονταν και παρουσιάζονταν ως κωμικά είδη ατομικότητας, ήρωες για να αποσυμφορίζουν την ατμόσφαιρα προκαλώντας το γέλιο, μέσα από μικρές εκκεντρικότητες, σε αντίθεση με τις λευκές, ετεροφυλόφιλες αφηγήσεις που απεικονίζονταν τότε στη μεγάλη οθόνη. Αλλά είχαν ένα υποκείμενο. Και μολύνουν την κυρίαρχη ιστορία. Και αυτό δημιουργεί όλων των ειδών τα υποκείμενα και τις μολύνσεις. Αυτό ακριβώς καθιστά την ιστορία της κινηματογραφικής βιομηχανίας του Hollywood τόσο ενδιαφέρουσα, είτε αυτά προορίζονται είτε όχι. Έτσι, αυτή είναι μια πολύ σύντομη απάντηση σε αυτήν την ερώτηση.
-Υπό τη σκιά της απεργίας των ηθοποιών, πώς οραματίζεστε το μέλλον του κινηματογράφου;
-Δεν ξέρω πώς θα είναι στο μέλλον ο κινηματογράφος. Πιστεύω ότι όλοι περιμένουμε να το δούμε. Έχουμε όλοι αντιμετωπίσει την τεχνολογία ως πρόκληση για τον τρόπο που οι ταινίες διανέμονται και προβάλλονται. [Αυτό συμβαίνει από] όταν ανέκυψε η τηλεόραση και άλλαξε την έννοια του δυνατού στη μεγάλη οθόνη αλλά και στη μικρή οθόνη. Και πολλά άλλα ζητήματα ανέκυψαν από αυτό. Έτσι τώρα αντιμετωπίζουμε την έννοια και την πρόκληση του πώς να πληρώσουμε και να φιλοξενήσουμε επαρκώς ανθρώπους που εργάζονται τόσο στον κινηματογράφο, όσο και στη ροή περιεχομένου. Και ναι, ελπίζω, πως θα υπάρχει κάποια πρόοδος ανάμεσα στους σεναριογράφους [σ.σ που η απεργία τους έληξε εκείνες τις μέρες]. Θεωρώ ότι το αποτέλεσμα της θα […] προωθήσει συζητήσεις μεταξύ των ηθοποιών. Πρέπει να επιστρέψουμε στη δουλειά και πρέπει να πληρώσουμε τους ανθρώπους και να τους μεταχειριστούμε όσο το δυνατόν δίκαια, δεδομένων των υπέρογκων ποσών που κερδίζονται [από τις ψηφιακές πλατφόρμες].
www.ertnews.gr
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ Archives – ertnews.gr Read More
