Τις τελευταίες ώρες, συγκλονίζει η είδηση του θανάτου του 14χρονου Μάκη. Ενός παιδιού που είχε όνειρα για τη ζωή του και το μέλλον του. Ενός χαμογελαστού παιδιού -όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν όλοι όσοι τον γνώριζαν- που ποτέ δεν είχε δείξει να το απασχολεί κάτι.
Όλοι οι ειδικοί ενημερώνουν μέσα από άρθρα τους για τα σημάδια που μπορεί να εμφανίσει ένα παιδί θύμα:
- το παιδί μπορεί να έχει ανεξήγητα σημάδια στο σώμα του και μελανιές
- παρουσιάζει επιθετική συμπεριφορά στο σπίτι με συχνά ξεσπάσματα
- εμφανίζει ξαφνική πτώση στις σχολικές του επιδόσεις
- αρνείται να πάει σχολείο
- διαμαρτύρεται για διάφορα σωματικά συμπτώματα χωρίς εμφανές αίτιο.
ΜΠΟΥΡΔΕΣ
- Advertisement -
Μάλιστα! Μόνο με αυτή τη λέξη μπορώ να χαρακτηρίσω όλα τα παραπάνω τελικά.
Το αγόρι αυτό ΠΟΤΕ δεν εμφάνισε επιθετική συμπεριφορά στο σπίτι του, ΠΟΤΕ δεν είχε ξεσπάσματα, ΠΟΤΕ δεν άλλαξαν οι σχολικές του επιδόσεις, ΠΟΤΕ δεν αρνήθηκε να πάει στο σχολείο του, ΠΟΤΕ δεν διαμαρτυρήθηκε για κάποιο σωματικό σύμπτωμα. ΠΟΤΕ. Πώς διάολε τότε η μάνα του, θα μπορούσε να αναγνωρίσει και να προλάβει αυτό το τραγικό αποτέλεσμα; Πώς;
Με πιάνει το κεφάλι μου. Από τη μέρα που άκουσα για αυτό το περιστατικό, κλαίω. Προσπάθησα να μπω έστω και για λίγο στη θέση αυτής της μάνας. “Γιατί να κάνει το παιδί μου κάτι τέτοιο;”, “Γιατί δεν μου μίλησε;”, “Γιατί δεν κατάλαβα κάτι;”, “Γιατί, γιατί, γιατί…” Τόσα αναπάντητα γιατί…
Και τώρα θα έρθουν τα δεκάδες άρθρα για το περιστατικό, δεκάδες άρθρα για το bullying και την κακοποίηση. Όπως γίνεται κάθε φορά άλλωστε μετά από ένα τέτοιο περιστατικό.
Είμαι και εγώ μάνα
Είμαι μάνα μιας 12χρονης. Του χρόνου η κόρη μου θα πάει στο γυμνάσιο. Τρομάζω και μόνο στην ιδέα. Θα ήθελα να είμαι χαρούμενη. Πολύ χαρούμενη που το κορίτσι μου μεγαλώνει. Νομίζω, ΝΟΜΙΖΩ λέω… ότι ξέρω το παιδί μου. Δείχνει χαρούμενη, δείχνει ευτυχισμένη, δείχνει πως τίποτε δεν την απασχολεί. Κάθε φορά που μιλάμε για τέτοια περιστατικά βίας, δείχνει μια ωριμότητα. Μου δίνει απαντήσεις, που θαρρείς ότι είναι ενήλικη.
Τώρα αν με ρωτάς, νομίζω ότι ναι, ξέρει πώς να διαχειριστεί έναν “νταή” έναν ψευτόμαγκα, που μόνη ευχαρίστηση και ικανοποίηση παίρνει μόνο αν βρει το επόμενο θύμα του. Όπου θύμα, βάλτε εκεινο το παιδί, που δεν θα πει ένα “άι στον κόρακα και εσύ” και που θα κρατήσει μέσα του όλα όσα του κάνει, όλα όσα του πει.
Κι αν το νομίζω μόνο εγώ όμως αυτό; Πώς θα ξέρω τελικά ότι το παιδί μου στην πραγματικότητα δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί ένα τέτοιο περιστατικό; Πώς θα ξέρω ότι δεν θα μαζεύει μέσα σου, όλα εκείνα που μπορεί να του συμβούν; Πώς θα ξέρω ότι δεν πρόκειται να πάθει κακό; Πώς θα ξέρω ότι το παιδί μου θα είναι προστατευμένο; ΠΩΣ;
Και ρωτώ σαν μάνα. Σαν κάθε μάνα που μεγαλώνει το παιδί της και που φοβάται για εκείνο, για τη ζωή του, για την υγεία του. Που τρέμει να μην χτυπήσει το τηλέφωνό της. Που βιάζεται να γυρίσει στο σπίτι για να δει ότι όλα είναι καλά.
Πλέον δε ξέρω αν πρέπει να δίνω βάση στους x ψυχολόγους που ενημερώνουν και πληροφορούν όλους εμάς για όλα όσα πρέπει να κάνουμε, είτε έχουμε ένα παιδί θύτη στο σπίτι μας, είτε έχουμε ένα παιδί θύμα.
Δυστυχώς, στις περισσότερες περιπτώσεις, όταν προσπαθούμε να ανακαλύψουμε γιατί ένα παιδί έχει γίνει θύτης, χρειάζεται απλά να αναλογιστούμε πως το πιο πιθανό είναι να έχει υπάρξει θύμα και εκείνο! Κάποιοι ειδικοί υποστηρίζουν ότι ο θύτης, προέρχεται συνήθως από οικογένεια όπου η βία υπάρχει τουλάχιστον σε μία της μορφή: σωματική, λεκτική ή ακόμη και συναισθηματική. Έχει μεγαλώσει δηλαδή μέσα σε ένα κακοποιητικό περιβάλλον, όπου τα μέλη της οικογένειας αναπαραγάγουν αυτό που συνέβη κάποτε ή αυτό που εξακολουθεί να συμβαίνει ακόμα και τώρα στο ίδιο ή τους τρόπους συμπεριφοράς που του έχουν μάθει.
Πάλι εδώ θα πω… ΜΠΟΥΡΔΕΣ
Οι θύτες μπορεί να προέρχονται από καλές οικογένειες. Από οικογένειες που η κακοποίηση δεν έιναι αποδεκτή. Μπορεί να έχει μια μαμά, ευγενική, καλόκαρδη, που περνά με το παιδί της χρόνο και νιώθει σίγουρη ότι αργότερα, θα παραδώσει έναν σωστό άνθρωπο στην κοινωνία. Μπορεί να έχει έναν πατέρα έξω καρδιά, γεμάτο χιούμορ, που του αρέσει να παίζει τάβλι μαζί του, να βλέπουν ταινίες και που πιστεύει ότι μεγαλώνοντας θα γίνει ένας καλός πατέρας και σύζυγός, όπως είναι εκείνος.
Πώς μπορούν οι γονείς, που πιστεύουν ότι κάνουν καλή δουλειά, να αποδεχτούν ότι το παιδί τους είναι ένας κακοποιήτής; Πως ανήκει σε μια ομάδα που ασκεί βία είτε λεκτική, είτε σωματική, είτε ηλεκτρονική (βάλτε όποια κατηγορία βίας θέλετε εδώ).
Το τότε και το τώρα
Παλιότερα άκουγα ότι υπήρχαν περιστατικά bullying γιατί οι γονείς δεν γνώριζαν, οι μαθητές δεν γνώριζαν, οι καθηγητές δεν γνώριζαν, οι γονείς δεν γνώριζαν. Τώρα όμως, όλοι γνωρίζουν. Σήμερα, υπάρχει καθημερινή ενημέρωση για αυτό το BULLYING διάολε. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ. Στα σχολεία μιλούν από μικρή ηλικία στα παιδιά για αυτό το θέμα. Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές είναι ενημερωμένοι, περισσότερο από ποτέ. Όλοι γνωρίζουν το bullying, όλοι γνωρίζουν και αναγνωρίζουν τα σημάδια. Δεν δικαιολογείται το «δεν ήξερα». Και πραγματικά δεν θέλω να σκεφτώ ότι κάποιος από το σχολικό περιβάλλον του Μάκη, γνώριζε και δεν μίλαγε.
Ο Μάκης θα μπορούσε να είναι το δικό μου παιδί, το δικό σου παιδί, το παιδί του δασκάλου, το παιδί του διευθυντή, ο αδερφός σου, ο φίλος σου.
Την ευθύνη του θανάτου του 14χρονου την έχουν όλοι όσοι εμπλέκονται. Οι γονείς των θυτών, όλοι όσοι έκρυβαν το πρόβλημα κάτω από το χαλάκι. Όλοι όσοι κουκούλωναν τα περιστατικά βίας εις βάρος του και που έλεγαν στους θύτες “Μην το ξανακάνετε”.
Πνίγομαι, μα το Θεό αλήθεια σας λέω. Πνίγομαι και συνάμα φοβάμαι. Φοβάμαι, που εν έτει 2022 κάποιοι γονείς δεν έχουν την ικανότητα να δείξουν στα παιδιά τους πώς να μην κυριεύονται από μίσος, πώς να είναι σωστοί άνθρωποι, πώς να είναι καλοί φίλοι.
Δεν σας κρύβω, ότι φοβάμαι για το παιδί μου. Φοβάμαι, γιατί τελικά δεν υπάρχουν σημάδια εκφοβισμού για να αναγνωρίσουμε ως γονείς. Φοβάμαι, γιατί αντί να έχουν εξαφανιστεί τα παιδιά θύτες, έχουν πολλαπλασιαστεί τα παιδιά θύματα. Τα παιδιά αυτά, έχουν μάθει να κρύβουν πολύ καλά τα σημάδια του bullying, γιατί απλά μάλλον βαρέθηκαν να ακούνε για τιμωρίες και για νόμους και κλείνονται περισσότερο στον εαυτό τους. Κουράστηκαν να ακούνε συμβουλές για το πώς θα διαχειριστούν εκείνα το πρόβλημα και όχι οι κακοποιητές.
Πηγή mothersblog.gr
