Το αναπόφευκτο. Αυτό ορίζει τη ζωγραφική της Πηνελόπης Καστρίτση. Η ανάγκη προς έκφραση. Αυτή είναι η «αδυναμία» που στέκεται υπεύθυνη για τους γεμάτους χρώμα πινάκες, με τα θηλυκά μορφότυπα με το προκλητικό βλέμμα. Η γραφή της αποκαλύπτει ένα κόσμο γεμάτο από κίνηση και ζωντάνια, μια προσπάθεια εκβολής των συναισθημάτων προς το φως και την επικοινωνία.

Κυρίαρχο ρόλο, σ’ αυτές τις εικαστικές μεταφράσεις των ενστικτωδών τάσεων της ζωγράφου απολαμβάνει η γυναίκα, το θηλυκό σώμα ως το αιώνιο σύμβολο της δημιουργίας και του ερώτα. Μια ενόρμηση ζωής. Σώματα σπαρακτικά και όμως θελκτικά ταυτόχρονα. Σε φάσεις απόγνωσης, πάθους και φόβου. Πρόσωπα που αναζητούν το βλέμμα του θεατή, με στο στόχο να τον φέρουν αντιμέτωπο με τη διαπεραστική ματιά τους, αποζητώντας την αναγνώριση και την ικανοποίηση της συναισθηματικής τους ανάγκης. Αισθήματα και σκέψεις γυμνές προσμένουν την ανταπόκριση. Με έντονες επιρροές από το χρωματικό ηλεκτρισμό των προσωπογραφιών της Francoise Nielly και το χαρακτηριστικό γρήγορο σχεδιασμό των σωμάτων, που φέρνει στο νου τους αμερικανούς εξπρεσιονιστές ο αυθορμητισμός κυριαρχεί στην απόδοση των αισθητικών ποιοτήτων.

Το έργο της Καστρίτση χαρακτηρίζεται από παλμό, από δύναμη, μια ωμή δύναμη γεμάτη από χρώμα και χειρονομία. Επεμβαίνει συνεχώς στο αρχικό της σχέδιο δουλεύοντας ξανά και ξανά πάνω στο ίδιο έργο, πλάθοντας τις μορφικές αξίες με σκοπό όχι τη σχεδιαστική ή τη συνθετική τους τελειοποίηση αλλά την επίτευξη του κατάλληλου βαθμού παρουσίας, της συναισθηματικής ποιότητας που επιθυμεί να κατέχει το έργο τέχνης. Αυτή η αισθητική πάντα παρόρμηση, είναι που κάνει τη ζωγραφική της να πάλλεται. Αναζητά ενστικτωδώς, την αυθεντικότερη δυνατή έκφραση, μακριά από τους περιορισμούς της παράδοσης της Μίμησης και μας προκαλεί να αναγνωρίσουμε την ελευθερία που διακατέχει το συναίσθημα και την επιθυμία.

Μπουραζάνης Κωνσταντίνος