Μετά την ανείπωτη τραγωδία στα Τέμπη μια παγωνιά έχει απλωθεί γύρω μας, μα κυρίως μέσα μας. Μέρες βαριές και δύσκολες, που δεν επιτρέπουν μεγάλα
λόγια ούτε φανταχτερούς εορτασμούς.
Ας αφιερώσουμε τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας πρωτίστως σε όλα τα θύματα και ειδικότερα στη φοιτήτρια, την κόρη, την αδερφή, τη σύντροφο, τη φίλη, τη μητέρα, που το νήμα της ζωής τους κόπηκε τόσο απότομα και άδικα. Αφιερωμένη σε όλες τις μάνες, που σε μία στιγμή έχασαν ό,τι πολυτιμότερο είχαν. Τα παιδιά τους. Αφιερωμένη και σε εκείνες τις γυναίκες που επέζησαν, που έτρεξαν να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους, που έδωσαν αίμα, συμπαραστάθηκαν, διαδήλωσαν.
Ποτέ δεν ήταν εύκολο για μία γυναίκα να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της κοινωνίας και των πολλαπλών ρόλων που καλείται να φέρει καθημερινά εις πέρας.
Όμως πάντα τα καταφέρνει. Γιατί η γυναίκα και κάθε γυναίκα αυτού του πλανήτη έμαθε επιτέλους ότι έχει φωνή και πώς να τη χρησιμοποιεί. Έμαθε να την
υψώνει μαζί με το ανάστημά της. Έμαθε να διεκδικεί. Έπαψε να αμφισβητείται και άρχισε να αμφισβητεί. Έμαθε να σιωπά αλλά και να φωνάζει δυνατά το δίκιο και το άδικο αυτού του κόσμου. Ας την αφουγκραστούμε…
Χρόνια μας πολλά!
